Vreselijk, beangstigend, gekmakend, paniek veroorzakend kan het zijn; keuzes maken.
De keer dat ik hier sprong op Cura莽ao (met neus dicht 馃檲馃ぃ).
De keer dat ik op mijn 17e na mijn HAVO-examen op het perron in Amsterdam afscheid nam van mijn ouders en in de Thalys stapte om te gaan werken op een camping in Frankrijk (een plek waar ik niets en niemand kende, een adresje uit de ANWB-campinggids, waarvan ik alle campings in Zuid-Frankrijk integraal had aangeschreven, want ik WILDE op een camping werken).
De keer dat ik mijn baan opzegde, zonder dat ik een nieuwe had.
De keer dat ik besloot te stoppen met interim-opdrachten, zonder dat ik al genoeg coachklanten had om van te leven.
De keer dat ik mijn eerste workshop gaf en het voelde alsof m’n keel werd dichtgeknepen. Toch was de wil groter dan de angst.
Al die keren, waarin ik keuzes maakte waarvan ik de uitkomst niet kon overzien, waren in de basis VRESELIJK eng. Spannend. Gekmakend soms. Breinbrekers eerste klas. Maar t贸ch wist ik in mijn hart dat ik het moest doen. Dat het klopte. Dat het goed zou komen. En uiteindelijk is het onbeschrijfelijk beVRIJdend als je die angst overwint en het t贸ch doet.
Wat de uitkomst ook moge zijn, want in die uitkomst 茅n het proces, liggen altijd de mooiste lessen verscholen, positief of negatief.
Keuzes maken is een spier die je kunt trainen; vertrouwen op een OER-gevoel dat jij heel goed weet wat goed is voor jou.
Durf jij te springen?
Liefs Martine
[social_warfare]