Ik kan me de uitspraak nog goed herinneren. Ik weet niet precies meer waar ik was. Ik weet wel dat ik al m’n moed had verzameld om het te zeggen. Als dochter van een ondernemer, kreeg ik vaak de vraag toen ik kleiner was ‘En, ga jij de zaak overnemen als je later groot bent?’. En alhoewel mijn vader mij en mijn zussen altijd op het hart heeft gedrukt dat wij onze eigen keuzes mochten maken, maakte deze regelmatige vraag wel meer imprint dan de stellers van de vraag (denk ik) lief was.
Breinbrekers
Mijn vader zag het echt niet als vanzelfsprekend dat wij ‘later’ in de zaak zouden gaan. Maar tóch was daar een loyaliteitsding. Want…papa had drie dochters en geen zonen om de zaak over te nemen. Ook dat stereotype hoorde ik mensen om ons heen regelmatig tegen m’n vader zeggen toen ik klein was. Geen zonen. Dus….wij meiden konden papa toch niet zomaar laten zitten met zijn zaak? Hij zeí wel dat hij ons onze keuzes gunde, maar was dat écht wel zo? Zouden we hem er niet juist blij mee maken als wij tóch in de zaak zouden gaan, ‘later’? Allemaal breinbrekers die me als tiener echt wel bezig hielden.
Maar zijn pad voelde nooit als mijn pad. Zijn wereld, voelde niet als mijn wereld. Alhoewel het natuurlijk ook best aantrekkelijk leek om in een rijdende trein, een gespreid bedje, te stappen. Ik werd toen de tijd van studiekeuzes zich aandiende, best regelmatig heen en weer geslingerd door dit soort gedachten.
Als je me (ons) kent, weet je dat mijn vader en ik best aan elkaar gewaagd zijn; we kunnen met enige regelmaat flink met elkaar discussiëren. Hij kan nogal uitgesproken zijn. En ik ook :-). En met een goed glas wijn zijn dat prima discussies, maar in die jaren voelde ik altijd wel dat samen werken (of samenwerken) het niet zou gaan worden voor ons. Ik had hele andere talenten, plannen en ambities, maar tjeeezz….die loyaliteit….
Het hoge woord
Ondanks dat ik wist dat er helemaal geen keuze van me gevraagd werd, voelde ik toch de noodzaak om het uit te spreken. Dus daar was het moment dat ik alle moed bij elkaar verzamelde.
En…het was het helemaal okee. Maar lástig dat het was. Het voelde alsof ik hem, mijn bloedeigen vader, die altijd zo goed voor me was, moest afwijzen. Zo vóelde het. Al was dat helemaal niet het geval. Wat ik wel deed, was kiezen voor mezelf. Hoe lastig ik dat ook vond.
In mijn huidige werk, zie ik vaak mensen vastzitten. In denkwijzen, gedachtepatronen, verwachtingen, werk en misschien wel in levens, die helemaal niet van hunzelf zijn. Die helemaal niet (meer) overeen komen met wie ze zijn, of ooit waren.
Afgelopen weekend werd maar weer eens pijnlijk duidelijk dat het leven zomaar voorbij kan zijn toen het leven van Kobe Bryant, zijn dochter en nog 7 dierbare zielen zonder pardon werden weggenomen.
‘Don’t act as if you have a thousand years to live’
is de quote die de laatste dagen steeds in me opkomt.
En…is het leven maakbaar? Ik geloof tot op hele grote hoogte wel. We leven in een (deel van de) wereld waar de mogelijkheden eindeloos zijn. Waarin we onze eigen keuzes kunnen maken. Waarin ruimte is om te zijn wie je bent. Je kiest niet wat je overkomt. Absoluut niet. Maar je kiest wel hoe je ermee omgaat.
Wat wil jíj?
Wat wil jíj? Onder welke voorwaarden wil jij leven en werken. Wat doe jij het liefst? Waar maak jij tijd voor? Welke manier past bij jou? Hoe zorg jij voor een goede mix van passie én het verdienen van je geld. Hoe maak je ruimte voor je diepste verlangens?
Eén vraag die mij bij het maken van keuzes helpt, is; ‘Wat is het ergste wat er kan gebeuren?’. Stiekem denk ik dat dát de vraag is, die Harry & Meghan zichzelf ook gesteld hebben 😉.
Liefs! 🌟
Vrijblijvend sparren over de keuzes waar jij voor staat? Meld je aan voor een gratis inzicht gesprek!