De vakantieperiode is achter de rug en Nederland is weer ingedaald in het ritme van alledag. Werk is weer zoals het altijd was, je agenda staat weer bomvol en de files krijgen weer vorm. Alsof er niks gebeurd is. Toch? Maar in de vakantie dacht je daar heel anders over…of niet?
Ik heb er na een zalige vakantie al weer een aantal mooie weken op zitten. Zo belde Hanneke mij na de vakantie en zei; ‘Ik heb er in de vakantie eens over nagedacht, maar ik ben er nu echt klaar voor om een stap te zetten. Maar eerst ben ik zo benieuwd wat ik nou écht wil.’ Hanneke staat op het punt om een Maak werk van je Why traject te starten.
En ik had gelijk na mijn vakantie een Skype met Karin, één van mijn coachees; zij startte op 3 september de baan van haar dromen! En ons traject was nog niet eens afgerond…
Of neem Elisa, die tijdens onze sessie zei; ‘Ik word elke keer zo blij van jouw filmpjes, ze schudden me echt wakker!’.
En dat is slechts een greep uit alle leuke gesprekken die ik dagelijks heb. Zoveel plezier en inspiratie komen daaruit voort, niet alleen bij hen, maar ook bij mij.
Maar…er was ook een dag deze maand waarop ik even op de rem getrapt heb. Waarop ik mijn coachgesprekken voor die dag zomaar zonder pardon heb afgezegd. En ik zal je ook vertellen waarom ik dat deed. Ik had zo’n dag waarop je voelt; dit wordt hem even niet. September is in onze familie een bijzondere maand, een maand waarin heel veel hoogtepunten (verjaardagen) en dieptepunten (sterfdagen) samen komen. En 6 september is daarin in het bijzonder een dag met een zware lading. Waarom dat zo is, is voor mij geen probleem om met je te delen, dit lees je hier. Afijn, de afgelopen jaren heb ik op deze datum gewoon gewerkt, in tegenstelling tot de beginjaren, waarin ik er meestal voor koos om niet te werken op die dag. Maar dit jaar, bij het inplannen van de sessies van 6 september dag, maakte ik de bewuste keuze om wel gewoon te werken. Wat ik toen alleen niet wist en nooit had kunnen weten, was dat we een week voor 6 september werden opgeschrikt door het bericht dat een goede bekende van ons door een noodlottig ongeval op 44-jarige leeftijd om het leven was gekomen. En uiteindelijk stonden we op 5 september aan het einde van de middag aan zijn graf. De impact die dat op mij, op ons, had, in combinatie met de lading van de volgende dag, maakte dat ik besloot dat het even nodig was om op de rem te trappen. Ik voelde dat ik op dat moment aan mijn coachees niet te geven had wat ik altijd wil geven. Ik voelde dat ik even in mijn eigen cocon moest blijven die dag. En dat was goed…
De reden dat ik bovenstaand persoonlijke stuk met je deel, is omdat er voor mij een aantal hele belangrijke ingrediënten inzitten, die ik je graag mee wil geven. Het leven is namelijk niet alleen te kort voor slechte koffie, maar ook voor ‘gemiddeld’ werk. Werk waarvan je zegt ‘het is best okee’, of ‘ach, het is maar werk’. Nee, het kan zomaar voorbij zijn. Het hoeft niet, begrijp me goed, maar het kán. En ook als het niet zo is, is het toch het allerleukst om er álles uit te halen wat erin zit? Keuzes te maken, te ontdekken, te vallen, op te staan, op zoek naar dat wat het allerbeste bij jou past? Wat is het ergste wat er kan gebeuren?
Een ander belangrijk ingrediënt is wat mij betreft het volgen van dat stemmetje diep van binnen. Dat stemmetje, je intuïtie, je hart, hoe je het noemen wilt. Dat stemmetje dat precies weet wat goed is voor jou en wat jij nodig hebt. Zodat je in balans blijft, jezelf niet voorbij loopt en je eigen plan trekt. Ongeacht wat anderen daarvan vinden.
Voordat wij bovenstaand, vreselijke bericht kregen van het noodlottige ongeval, waren mijn man en ik in een tuinmeubelwinkel geweest, op zoek naar een nieuwe loungeset. Uiteindelijk vonden we twee mooie sets, want de tuinset was eigenlijk ook wel aan vervanging toe. We waren nog in het stadium van overwegen (welke eerst, wat was het meest aan vervanging toe), toen het bericht ons bereikte. Naast het grote verdriet, waren we over één ding gelijk uit; doe ons maar die beide tuinsets, f*ck it! Dus wij hopen op een hele mooie nazomer. En die wens ik jou ook.
Wat is jouw volgende stap?