Jarenlang leefde ik op een automatische piloot. Iedere ochtend ging ik om tien voor half zeven de deur uit naar Amsterdam Zuidoost, omdat ik daar om half acht moest beginnen. Of wilde beginnen eigenlijk. Als ik om half acht begon, dan was ik om vier uur klaar. Ik had naast m’n werk namelijk ook nog een leven, en dat kon dan mooi om vier uur beginnen. Lukte natuurlijk negen van de tien keer niet. Maar het was leuk bedacht. Ik werkte in die tijd ook nog ‘fulltime’. Wat dus betekende dat ik vijf dagen in de week om tien voor half zeven in de auto stapte.
Ik had een super leuke baan. Negen jaar lang werkte ik bij dezelfde organisatie als directiesecretaresse en daarna nog drie jaar als personal assistant bij een andere organisatie. Beiden in Amsterdam Zuidoost. Ik ken de de route op mijn duimpje. Inclusief alle sluiproutes en signalen; als het dáár al vast staat, dan kun je beter…en hup, weer een rondje om.
Toch knaagde er altijd iets. Ik had altijd het gevoel dat dit het niet was. Dat ik niet in de wieg was gelegd om mijn leven lang iedere ochtend om tien voor half zeven in de auto te stappen en mijn leven op een soort van automatische piloot aan me voorbij te laten gaan. Hoe leuk ik mijn werk ook vond, ik voelde dat er meer was, dat ik meer kon en dat ik meer moest. Maar wat in hemelsnaam?
Ondertussen waren er in mijn leven ook de nodige dingen gebeurd. Ik was 21 toen ik mijn moeder verloor. Zij 51. Zo van de één op andere dag. Na jaren van klachten en kastjes en muren, bleek veel te laat dat zij een lekke hartklep had en kwam de (geslaagde) operatie voor haar helaas te laat. Een jaar na de operatie overleed ze alsnog, aan de gevolgen van de ‘verwaarlozing’ van haar hart. Sinds die dag heb ik me voorgenomen om mijn hart nooit te verwaarlozen.
Mijn automatische piloot ging uit op de dag dat ik besloot; okee, ik weet dat dit niet is wat ik mijn leven lang wil blijven doen en wat ik wel wil, dat weet ik nog niet. Wat ik wel weet, is dat ik daar ga komen door los te laten. Door te zien wat er komt, in plaats van angstvallig te zoeken. Door het beste te halen uit elke dag, te groeien, keuzes te maken en te genieten. Te leren, te ontwikkelen en te luisteren naar mijn gevoel. Ik ben waar ik ben en dat is goed. Ik besloot: ik mag dankbaar zijn voor wat ik heb en erop vertrouwen dat ik vanzelf op mijn pad kom. Vanaf hier kan ik kan ik iedere dag een stapje dichter bij mijn droom komen, als ik mijn ogen maar open. En ze open houd. Mijn eigen keuzes maak, blijf leren van alles wat er op m’n pad komt en stapjes blijf zetten. Iedere dag een stapje.
En ineens ging ik er ook van genieten. Van werk. En was ik tevreden met wat ik had. Ging ik de dingen heel anders zien. Vond ik notuleren ineens leuk. En niet om het notuleren, maar om het feit dat ik die vergadering mocht bijwonen en daar misschien wel weer wat kon leren waar ik zelf ook iets aan had. Ik probeerde van iedere ontmoeting een echt contact te maken. En waar ik heen ging? Dat wist ik nog niet, maar dat mijn hart mij erheen zou leiden, daar vertrouwde ik op.
Ik zat nog steeds in dezelfde baan, er was feitelijk niets veranderd, maar ik voelde het leven wel weer stromen. Tegelijkertijd heeft het me sinds die dag verbaasd, hoeveel mensen er om mij heen op een automatische piloot leven. Elke dag op dezelfde tijd opstaan, hun ding doen en na werktijd weer gaan leven. Verbaasd hoeveel mensen hun werk éigenlijk helemaal niet zo leuk vinden. Maar in een soort tevredenheidsstand terecht zijn gekomen. ‘Ik weet wat ik heb en het is okee’. Een soort sluimerstand. En buiten 9 en 5 wordt het leven geleefd.
Moet je je eens voorstellen hoeveel plezier, energie en effectiviteit daaraan verloren gaat. Hoeveel moeite het dan kost om werk überhaupt gedaan te krijgen. Hoeveel moeite het voor bedrijven kost om mensen in beweging te krijgen, als ze eigenlijk stiekem misschien helemaal geen zin hebben. Hoe kun je dan positief bijdragen aan een afdelingssfeer, of aan bedrijfsdoelstellingen?
Het hoeft niet vandaag allemaal anders. Je kunt het wel vanaf vandaag leuk maken en de dingen met passie en overgave doen. Dat is een keuze. Stel je eens voor hoeveel mooier de wereld zou zijn, hoeveel succesvoller jouw bedrijf zou zijn, hoeveel stralender je in het leven zou staan, als jij zou doen waar jij goed in bent en dat met passie doet?
Na het loslaten van mijn vaste baan, volgde het werken als interimmer. Het meest waardevolle van die tijd was dat ik in zoveel keukens heb mogen kijken. Zoveel bedrijven, zoveel culturen, zoveel mensen, zoveel verhalen. Het intrigeert me. Maar wat me nog meer intrigeerde was het antwoord op 1 vraag. Een vraag die ik vaak gesteld heb. Om een bedrijf te leren kennen en om ingewerkt te worden, moet je de processen doorgronden, de cultuur doorgronden en weten wat je aan het doen bent. Een vraag die daarom heel vaak ontstond was; ‘Waarom doen jullie dat zo?’ En weet je wat 9 van de 10 keer het antwoord op die vraag was? OMDAT WE HET ALTIJD ZO GEDAAN HEBBEN!! De automatische piloot?
Ik geniet elke dag sinds ik mijn automatische piloot heb uitgezet. En dat gun ik jou ook zo onwijs! Dat is waar ik je vandaag de dag in mijn werk mee wil helpen, wil inspireren. Bij mij is fulltime inmiddels meer dan fulltime geworden vergeleken met toen. En is werken en leven één geworden. Ik zou niet anders meer willen. Maar dat is niet wat vandaag voor jou de oplossing hoeft te zijn, je kunt gewoon beginnen met het uitzetten van die automatische piloot. Gewoon nu.