Nederland is in de ban van de Olympische Spelen. Van de week waren de berichten nog dat de resultaten tegenvallen, vandaag las ik ergens het woord ‘succesvol’ in de krant en hebben we de medaille-reeks van London inmiddels weten te evenaren. De medailles komen ineens ook uit de meest onverwachte hoeken. Goud met turnen, goud op open water, het is haast niet te bevatten!
Gisteren zat ik tot tranen toe geroerd toe te kijken hoe Sanne Wevers haar vader in de armen viel na haar fenomenale uitvoering op de ‘Balance Beam’. Zo ben ik. Als een koekje stromen de tranen dan over m’n wangen als ik zie hoe daar op zo’n moment alles samen komt. Ik denk dan aan wat ze er allemaal voor heeft moeten doen. En moeten laten. Hoe het haar leven en het leven van haar ouders beheerst moet hebben. Hoe ze zichzelf jaar in jaar uit dagelijks in actie heeft weten te houden in één of ander muf gymzaaltje. Niemand had ooit van Sanne Wevers gehoord. Tot gisteren. Niemand zal haar ooit nog vergeten.
Aan alles zag en voelde je toen zij de ‘beam’ op ging, dat zij die avond BESLOTEN had om olympisch kampioen te worden; als een veertje ‘danste’ ze foutloos over de balk. En zo geschiedde.
Wat een PASSIE moet je hebben voor je vak, om je leven er werkelijk voor te geven om daar in Rio, die paar minuutjes, te shinen. Maar met passie en een diepgeworteld verlangen is het mogelijk om je dromen waar te maken. Sanne heeft dat maar weer bewezen.
Voel jij die passie ook voor iets? In je werk? Weet je waar je het voor doet?