Waarom we het volgens mij niet met elkaar eens hoeven te zijn

‘75 jaar na de oorlog zit de oorlog nog steeds in ons.’ De woorden van onze koning tijdens dodenherdenking 2020. ‘Het minste wat we kunnen doen is niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet normaal maken wat niet normaal is.’

En al scrollend door social media vind ik dat dat de laatste tijd misschien wel meer dan ooit tot uiting komt.

Veroordeling en uitsluiting

Vorige week nog ben ik uit de kring van vrienden van een facebookvriend gestapt. Zij zette zelfs een lijstje in haar post; als je hier en hier en hier in gelooft, dan neem ik liever afscheid van je. Het was een oproep tot opschoning. Het lijstje was erg negatief ingestoken en normaal gesproken zou je denken, ‘neeeee dat vind ik allemaal ook niet’. Waarna je als vriend zou blijven. In dit geval dacht ik, sommige dingen vind ik wél, geloof ik wél in. Dus ik heb afscheid genomen. Ik ben met de stille trom vertrokken. Geen zin in discussie. Haar goed recht. Mijn goed recht. Maar als het vanuit veroordeling en uitsluiting moet, dan hoeft het voor mij niet.

Kritische vragen

En hoeveel zie je dat vandaag de dag niet voorbij komen? Van de week nog het filmpje van longarts David Prins. Hij werd zo ongeveer gelynched op social media. Zo erg dat hij zijn filmpje heeft verwijderd van zijn profiel op LinkedIn. Een arts én iemand met kennis van zaken, die zijn hoofd boven het maaiveld durft uit te steken. Vragen durft te stellen. Want door het stellen van vragen, worden we wijzer, toch? Waar komt het dan nu ineens vandaan dat we geen vragen meer mogen stellen, niet meer kritisch mogen zijn?

Het lijkt wel of er twee kampen zijn. Hoezo niet luisteren naar elkaar. Leren van elkaar. Het van alle kanten bekijken?

‘75 jaar na de bevrijding zit de oorlog nog steeds in ons.’

Je hoeft het niet met mee eens te zijn

Ik geloof dat er een virus heerst, een heel naar virus, waar je heel ziek van kunt worden en afhankelijk van je toestand op dat moment, zelfs aan kunt overlijden. En ik geloof ook dat er grotere en andere belangen meespelen in de keuzes die er rondom het inperken van het virus worden gemaakt.

Ik geloof ook dat als je nu ieder willekeurig verzorgingstehuis in zou lopen dat het gros zou zeggen; ‘laat me álsjeblieft mijn familie, mijn kleinkinderen zien’. Gun me kwaliteit van leven zolang als het nog duurt, óók al betekent dat, dat het wellicht wat korter duurt. En een aantal zal daar niet voor kiezen en dat is ook okee. Die mogen we de ruimte van een quarantaine gunnen en faciliteren.

Maar je hoeft het absoluut niet met me eens te zijn. Waarom zou ik de waarheid in pacht hebben? Waarom zou jij hem in pacht hebben?

Wel kunnen we naar elkaars mening/visie/ideeën luisteren. Niet complotdenken, maar compleetdenken.

Zij die de joden onderdak gaven in WOII overtraden de wet. Zij die ze afvoerden voerden de wet uit.Deze uitspraak is niet van mij, maar zag ik vorige week voorbij komen. En zet wel aan het denken.

Wat is goed? Wat is niet goed? Ook nu. Klakkeloos de wet, de regels en de voorschriften volgen? Of dicht bij je hart, je gevoel en intuïtie blijven? Wat voelt goed en wat niet. Wat klopt voor jou en wat niet?

Niet TEGEN elkaar maar MET elkaar

In mijn boodschap zit niet de oplossing. Daarin ben ik niet de expert. Wel in het feit dat angst een slechte raadgever is en het je brein verlamt om nog helder en objectief te kunnen nadenken. De essentie van mijn boodschap zit hem vooral in het elkaar niet veroordelen voor een verschillend punt van inzicht. Niet TEGEN elkaar maar MET elkaar.

Als je anders denkt kun je je opmaken voor tegengeluid. De wind van voren. Maar wat is het alternatief? Om het niet te doen? Anders denken betekent voor mij niet anderen veroordelen, angst willen zaaien, dwars willen doen. Compleet denken betekent voor mij vooral; zelf kijken, denken en voelen; wat gebeurt hier, vanuit een 360 graden perspectief.

‘75 jaar na de bevrijding leeft de oorlog nog steeds in ons.’

Ik geloof niet in het nieuwe normaal. Ik geloof wel dat we voor een hele grote uitdaging staan. En dat we uitgedaagd worden om het SAMEN te doen.

Met ruimte voor iedereen. Ruimte voor verschillen.

Uiteindelijk hebben we allemaal een rol in dat wat we hier op aarde met elkaar te realiseren hebben. The ‘good guys’ ánd ‘the bad’. Geen baby word ooit ‘slecht’ geboren. Laten we respect hebben voor ieders rol.

Pas dan kunnen we het tij keren. Vanuit LIEFDE en oog voor het grotere geheel. Vanuit LEF en LEVEN. En niet vanuit ANGST.  Want, lieve mensen, de enige zekerheid die we hebben in het leven, is dat we allemaal een keer gaan. Maar dan het liefst nadat je VOLUIT hebt kunnen leven, toch?

‘Het minste wat we kunnen doen is niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet normaal maken wat niet normaal is.’

Benieuwd hoe jij het ziet! En alles is goed, wat mij betreft.

Liefs, Martine ♥