Ik weet nog zo hoe het voelde. Toen ik nog voor een baas werkte en wel eens iets voor privé opzocht op internet. En dat dan je baas net binnen kwam lopen. Snel de pagina wegklikken. Vreselijk! En niet dat hij (of zij) binnen kwam, maar dat ík me daar zo over voelde. Datzelfde betrapte gevoel als toen je vroeger stiekem een suikerklontje pikte terwijl je moeder net de keuken in kwam.
Dat betrapte gevoel als mijn baas kwam aanlopen, kwam niet eens omdat ik vond dat ik iets verkeerd had gedaan. Ik had namelijk prima overzicht over mijn prioriteiten en ik deed ook heel regelmatig dingen voor mijn werk thuis, als het nodig was. Dat werkte twee kanten op wat mij betreft. Soms moet je dingen voor privé regelen tijdens kantooruren en visa versa.
Het kwam ook niet omdat ik er ooit door mijn baas op was aangesproken. De bazen die ik door de jaren heen gehad heb, waren altijd super relaxed en ik heb daar ook altijd hele fijne samenwerkingen mee gehad.
Het kwam puur door het verhaal wat ík erom heen maakte. In mijn hoofd. Ik zei dan namelijk tegen mezelf ‘wat zal hij wel niet denken?’. Of ‘als ze maar niet denkt dat ik hier de hele dag een beetje zit te internetten, want ik werk me het zweet onder m’n oksels en moest net nu even iets opzoeken!’. Ik ging voor hen denken en kreeg er rode vlekken van in m’n nek.
Inmiddels sta ik er zelf heel anders in. Zijn werk en privé onlosmakelijk met elkaar verbonden. Doe ik werk en privé dingen door elkaar heen, gewoon op het moment dat het moet. Nu zie ik het in mijn werk als coach & trainer bij anderen gebeuren. Het wegklikken. Het ongemak. Maar ook de managers die een mening vormen over internetten en facebooken op de werkplek. Alsof dat iets met de output te maken (hoeft) te hebben.
Weet je wat ik jou nou zo gun? Dat je in je kracht staat op je werk. Dat je bij jezelf blijft. Dat je lekker even facebookt als je het nodig hebt, omdat je je zaakjes verder voor elkaar hebt. En dan ook vol vertrouwen je scherm gewoon open laat staan als je baas eraan komt. Want als hij er naar vraagt, kun je het gewoon uitleggen.
Jij bent namelijk allang niet meer dat kleine meisje dat misschien ook wel eens suikerklontjes pikte als je moeder het even niet zag. Je bent jezelf al lang en breed overstegen. Je hebt wat te bieden. Je hebt een mening. Je hebt enorme talenten. Je mag er zijn. Gezien worden. Gehoord worden!